Erikoisia tyyppejä
Perustuu Rudin kirjoittamaan tarinaan... Heitin pihamme portin luota kepin innokkaalle irlanninsusikoiralleni, joka lähti kovaan juoksuun pihan poikki noutamaan keppiä. Pikaisesti avasin portin ja suljin sen perässäni. Koira katseli keppi suussaan onnettomana kun omistaja lähti kävelemään tietä pitkin siitä poispäin.
- Moikka Kiia! sanoin ja lähetin hauvalle lentosuukon.
Vaikka halusinkin pikaisesti päästä Mallaspuroon, en voinut - enkä halunnut - alkaa juosta, koska yhtä pikaisesti Kiia hyppäisi ketteränä 143cm aidan ylitse ja juoksisi perässäni. Olisin mielelläni myös ottanut Kiian mukaan tallille, mutta en voinut, koska irlanninsusikoira ei ollut ihan sopiva hauva tallireissulle... Ei ehkä ihan.
Vaikka Kiia ystävällinen koira olikin, niin en uskoisi että Trulli pitäisi suurehkosta susikoirasta joka näytti todella nälkäiseltä ja uhkaavalta. Vielä kun Kiia päästäisi hieman uhkailevia murahduksia ja haukahduksia ilmaan, niin johan soppa syntyisi!
Matka Mallaspuroon ei ollut edes pitkä. Kiia ei voinut huokailla etteikö sillä olisi kotona mitään tekemistä, koska siellä minulla oli kaksi nuorempaa siskoa, jotka todella mielellään olisivat leikkineet koiran kanssa, mutta Kiia ei ikinä ollut kiinnostunut heitä. Saattoi se vähän haukkua heille ja jahdata palloa, mutta ei yhtä innoissaan kuin mitä se minun kanssani leikki. Jotenkin se varmasti ymmärsi asian niin, että pikkusiskoni olivat aivan liian pieniä leikkiin, eikä niitten olille voinut hypätä kun teki mieli. Niin se Kiia aina minut yllätti: hyppäsi etutassuillaan olalle ja nojaili siinä sitten. Koira todellakin rakasti tanssimista.
Mutta Kiia sikseen. Kävelin tarhojen vieressä olevaa tietä pitkin ja kävelin kokoajan vain syvemmälle tallin pihalle. Katselin innostuneena ympärilleni. Näin kaksi keltaista rakennusta, hieman pidemmällä pienen pihaton jossa mylläsi kaksi karvakasaa. Sen vierellä oli tarha, ja niin, takananikin oli pari tarhaa. Toisella puolella tietä oli kenttä ja sen edessä penkki. Kentän vieressä oli punainen, suurehko rakennus, joka ei voinut olla mitään muuta kuin maneesi. Maneesin vastapäätä, lähes pihan keskellä, oli pienempi punainen talorakennus, jonka edessä oli terassi. Tallin etupuolella oli kaksi boksia, joissa ei tällä hetkellä kukaan ollut. Hymähdin ja kävelin suurinta keltaista rakennusta päin. Päättelin sen olevan tallirakennus; ei se muuta voinut olla.
Ja tallirakennushan se oli. Kävelin hitaasti sisään rakennukseen missä hevoset hörähtelivät lempeästi. Hoitajatyttöjä pyöri sinne tänne ja ne taluttelivat hevosia käytävää pitkin.
Unelmoidessani en ollut huomannut että joku tosissaan yritti päästä ohitseni. - Anteeksi? kuulin äänen takanani, joka herätti minut aatteistani.
- Oi, anteeks tosi paljon! En huomannut teitä, koska mä... öm...
- Unelmoit uudesta hoitohevosesta?
- Tota... just niin.
Tyttö teki lempeän äänen samalla kun hän hymyili suuresti.
- Läpäisitkö säkin hoitohakemuksen tässä parisen päivää sitten? tyttö kysyi ja silitteli suloista shetlanninponia.
- Joo, just sen mä läpäisinkin... totesin ja rapsuttelin shettiksen päätä. - Olen Maya.
Ojensin käteni ravistettavaksi. Tyttö nappasi siitä otteen ja heilutimme siinä hetken käsiämme ylös ja alas.
- Aa, sä hait Trullin hoitajaks? Juujuu, mä oon Fiia.
- Ja tää on siis Löpö?
- Kyllä, ihka oikea Löpö.
Juttelimme siinä hetken aikaa ihan omassa maailmassamme, emmekä oikeasti huomanneet mitään mitä tapahtui ympärillämme. Löpö näytti kovin kyllästyneeltä vaikka kylläkin tyytyväiseltä; Fiia rapsutteli sen korvien takaa ja sen harjantyveä, mistä se näytti nauttivan.
- Tota, hei, tytöt, viittiikste liikkuu johonkin suuntaan? Fiia kääntyi katsomaan taakseensa ja huomasi siinä seisoskelevan vaaleatukkainen tyttö ilkeän näköisen vuonohevosen kanssa.
Astuin itsekin sivuun litistyen karsinanseinään ja rapsuttelin Löpöä. Kyykistyin sen eteen ja nojasin karsinan seinään. Löpö hamuili tukkaani höpsönä ja haisteli käsiäni.
- Mitäs te tytöt täällä teette? Ookko sie Fiia ku siul Löpö on messissä? vaaleatukkainen tyttö sanoi, ilman esittäytymistä.
- Juu, mä oon Fiia. Ja tää tässä on Maya.
- Maya! Sun kanssahan mie keskustelin netissä? Katselin epäröiden nuorta tyttöä joka parhaillaan rauhoitteli vuonohevosta.
- Tuota... Ehkä mä tietäisin paremmin jos tietäisin sun nimen..? sain änkytettyä.
Tyttö katsoi minua läimäyttäen itseään hellästi kämmenellään otsaan. - Joo, mie oon Lynn. Anteeks, vähän oon unohdellu asioita.
- Aa! LYNN?! totesin tuijottaen tyttöä suu auki. - To-tota sori, mutta, mä oon vaan ollu niin innoissani sun tapaamisen takia!
Lynn purskahti nauruun. Fiia naurahti.
- En mäkään oo voinu odottaa tätä!
- Tei ootte iha kaheleita. Ei miua ooteta eikä miun tapaamisesta olla yhtään innoissaan, vaan miun tullessa huokaillaan! Lynn totesi nauraen edelleen.
Pudistin päätäni tomerasti.
- E'ei.
- Voi teitä höpsöjä. Mun täytynee nyt jatkaa matkaa ja yritän saada tätä konia rauhotetuks, mutta, cath 'ya later!
Fiiakin totesi haluavansa lähteä tutustumaan Löpöön, joten jäin aivan yksikseni. Huomasin pienen oleskelutilan tallin keskellä. Se muodostui kahden karsinan pitkästä välistä. Tilaan oli laitettu sohva ja vastakkaiselle seinälle oli koottu monta kaappia. Kaappien ovissa luki hevosten nimet. Yhdessä kaapissa luki jopa Trullin nimen, joten luikin kaapinovelle ja avasin sen. Siellä ei ollut kamoja, mikä oli ihan tuuri, joten sain kaapin ihan itselleni. Laitoin laukkuni sisään kaappiin ja tarkistin että kaapinovi oli kiinni. Enää en malttanut olla näkemättä Trullia, joten ripeästi astelin tamman karsinalle. Saatuani riimunnarun messiin lähdin kävelemään ulos tallista.
Ulkona tähyilin ympärilleni koittaen löytää nyffitammaa tarhasta Kiersin kaikki tarhat tutkiskellen ne tarkkaan. Lopulta löysin Trullin metsätarhasta kolmen muun hevosen kanssa. Yhden hevosen luona seisoskeli nuorehko nainen joka silitteli tammaa suorastaan näkyvällä intohimolla. Hymähdin ja pujahdin itsekin sisään tarhaan kävellen Trullia kohti Tamma pidensi kaulaansa ja yritti haistella minua uteliaana, mutta muisti sitten ettei ollut nähnyt minua ennen. Kaula venyi takaisin tavalliseksi ja se seisoskeli korvat hörössä paikoillaan. Napsautin riimunnarun kiinni riimuun ja silittelin tammaa hetken.
- Ootko sä se... se... se... öm... Maya? nainen kysyi katsoen minuun hymähtäen.
- Juu, oon, vastasin hymähtäen. - Kukas sä oot? - Mä oon Jeccu, ja tää tässä on Piitu. Uus hoitsu mulla.
- Aa, okei.
Silitin vielä hetken Trullia ennen kuin hyvästelin naisen ja talutin Trullin tarhan aidalle.
Kiinnitin Trullin karsinan sisällä olevaan ns. kalteriin. Hymähdin ja taputin hevosta.
- Hyvä tyttö.
Kävin noutamassa Trullin harjat varustehuoneesta. Palasin takaisin tamman karsinalle ja silittelin newforest tamman pehmeää turkkia. Se väisteli kättäni, mutta silitin tammaa silti. Hyvä sen oli oppia etten olisi tekemässä sille mitään. Laitoin harjapakkin alas maahan ja aloin harjata tammaa pölyharjalla.
Kun olin harjaillut tamman vein sen takaisin tarhaan, sillä oli liian kuuma tällä hetkellä että voisin liikutella tammaa kunnolla. Vietyäni riimun takaisin paikoilleen seisoskelin pihamaalla pari metriä oven edessä hieman eksyneenä. Katselin lihaksikasta miestä joka tupakoi parhaillaan, ja se (en tiennyt pystyikö sanoa hän, sillä se ei näyttänyt ihmiseltä) katseli minua tuumiskellen
- Hei tyttö, mies lopulta sanoi.
Katselin sitä ihmeissäni.
- Sun pitää auttaa mua kaakkien hakemisessa, se jatkoi.
Tuumiskelin hetken läpi vaihtoehtoni ja mtä se tekisi jos vastaisin kieltävästi
-No, ei mulla oo parempaakaan tekemistä, totesin lopulta.
Kohtauin olkiani epäröiden ja katsoin kun mies tumppasi tupakkansa. Ihminen sen oli pakko olla, kerran kun se puhua osasi. Vaikka mistä minä tiesin jos se olikin robotti?
Mies ehti edelleni ja käveli nopeasti. Kipitin perässä ja koitin pysyä perässä, mikä tosin oli hieman vaikeaa. Miksi sillä oudolla miehellä oli pakko olla niin pitkät askeleet?
- Mä oon kuullu susta huhuja!
Näin miten mies säpsähti hieman.
- Mitä?
- Noo, vähän kaikenlaisia.
Mietin mitä sanoa seuraavaksi. En halunnut paljastaa ihan tarkalleen kaikkea mitä olin kuullut, koska siinä vaiheessa olisin jo kuollut. Ihan selvästi.
- Sä oot mun kuuleman mukaan ollu vankilassa.
- Jep. Puolet tuomista olin erityssellissä.
Saatuani kaikki narut ojennettua miehelle ja pidettyä pari itselläni, lähdimme kävelemään laitumia kohti.
- Miks sä olit vankilassa? Mitä sä teit?
Mies huomattavasti tiesi että olin kyselemässä kaikenlaista. Se huokaisi. Katsoi minua merkitsevällä katseella ja virnisti. Näytin edelleen mietteliältä ja koitin saada päähäni mitä mies olisi mahdollisesti voinut tehdä.
- Jotain laitonta, tyyppi totesi suht kuivasti.
Virnistin.
Jouduin näyttämään miehelle mallia. Nappasin yhden ponin kohteekseni ja kävelin sen luo, napsautin riimunnarun kiinni ja siirryin seuraavalle. Niin helppoa se oli. Mies teki samoiten muttei yhtä hyvin, tietenkään. Katselin miestä hieman oudoksuen. Sekö hakemassa hevosia laitumelta? Olimme kävelemässä tallia päin, ja mieleni oli täynnä aatteita.
- Sä oot outo.
Tyyppi purskahti nauruun. Aloin itsekin väkisin hieman hymyillä, kun hevoset pelästyivät robotin outoa käkätystä.
Olimme metsätarhan portilla. Kävelin parin hepan kanssa ulos tarhasta ja annoin Rudin tulla perässä. Mies pamautti portin kovaa kiinni, jotta kuului KRÄKS ja portti makasi maassa. Hupsansaa, onneksi oltiin juuri haettu hepat siitä tarhasta.
Sen sijaan että mies olisi mennyt jonkinlaiseen paniikkiin tai surkuun, se vain kohautti olkiaan ja tuhahti. ”Äh.”
Hepat olivat lopulta sisällä ja mies meni polttamaan tupakkansa. Katsoin mieheen päin ulos, ja siellä se oli, paidattomana, tupakoimassa ja silmät ummessa, kasvot kohotettuna aurinkoa päin. En tiennyt tykkäsinkö siitä oudosta tyypistä vaiko kammoksua. Päätin että mies oli ihan okei, joten kävelin takaisin sen luo.
Katselin miestä lähempää. Laskin tatuoinnit, ja tulin tulokseen 29. Noeiei, neljään minä tulin. Mutta ne olivatkin vain yläkropassa, joten en tiennyt oliko mahdollista että tuolla alhaallakin oli jotain...jaloissa kylläkin oli pari kappaletta lisää. Väistelin tupakansavua koska en halunnut saada sitä sisälleni. Myrkkyä.
-Mistä sä niinkun tuut? Kysyin lopulta. - Tai mitä sä teet täällä kerran kun en tykkää hevosista?
Oli pakko hymyillä hieman. Oli se niin outo tyyppi.
- No, suoraan sanottuna, mä oon täällä puhdistamassa statustani. Mä muutin toiselta puolen Suomea, koska linnassa oleminen ei oikein hotsita ja piti päästä pois vanhoista kuvioista. Mut otettiin tänne tavallaan töihin ja kelpaa mulle just fine. Oliko muuta?
Olin juuri kysymässä lisää kun miehen suusta tuli kaikenlaisia tarinoita. Kiinnostuneena kuuntelin, tästäpä tulisi hyvää informaatiota muille. Noei, oikeastaan halusin pitää tiedon itselläni. Ehkä voisin jopa tutustua paremmin tyyppiin.
Ja juuri silloin mies eksyikin maailman parhaalle kohdalle; selitti miten hänellä oli ollut lemmikkikäärmeitä. Napannut niitä villinä luodosta ja laittanut terraarioon, myynyt sitten eläinkauppoihin.
- Mäkin haluan lemmikkikäärmeen! Suorastaan kiljuin. -Mulla on tarantella, mutta porukat ei suostu..
- Senkus hankit sen. Jos porukat huomaa nii sano että ylläri.
Aloin kikattaa hullunkurisesti. Mies pyöritteli silmiään ja tumppasi tupakkansa. Kiva tyyppi, uusi tuttavuus tallilla, vaikkei mikään ihan tavallinen tyyppi johon törmäsi tallilla... Sain jopa udellettua miehen nimen, joka oli Rudi. Näkemiin siis, Rudi.
Maya & Trulli 1HM
// Sori, tän oli tarkotus tulla jo aikoja sitten, mutta ulkoilma vetikin puoleensa enkä saanut kirjoiteltua. 8(( Toivottavasti kelpaa. ;> Ja kiitokset Rudille aivan mahtavasta tarinasta jonka kirjoitit! 8DD